W chłodny poranek 5 lutego 1934 roku Jan Czyż jak co dzień przechodził przez Park Kilińskiego. Był dozorcą odbywających się we Lwowie Targów Wschodnich i tędy wiodła jego droga do pracy. Przy ścieżce dostrzegł coś bardzo niepokojącego: świeże ślady krwi prowadzące ku zaroślom.
Po śniegu podszedł do krzaków, a tam: Leżały porozrzucane kawałki mięsa, prawdopodobnie ludzkiego. Dozorca wezwał policję, choć łudził się, że to tylko jakaś padlina, a nie ślady zbrodni. A jednak, nie zmarnował czasu funkcjonariuszy. Na miejscu pojawił się kierownik posterunku i kilku posterunkowych.
Po nich przyjechali także kierownik wydziału śledczego i oddział wywiadowców z psem policyjnym. Już we wstępnym raporcie podano: kawałki mięsa i kości porozrzucane w zaroślach są częściami tułowia ludzkiego. Wobec braku rąk, nóg i głowy nie można jednak było ustalić tożsamości ofiary, a tym bardziej powiązać jej z zabójcą.
Dla wielu funkcjonariuszy byłby to twardy orzech do zgryzienia, ale nie dla lwowskich wygów. Ci w ciągu zaledwie doby wyśledzili i aresztowali sprawcę, udowadniając, że naprawdę znają się na swoim fachu.
Z pomocą psa policyjnego (a być może także informacji od mieszkańców) kolejne części ciała odnaleziono w okolicy cegielni Nachta przy ul. Tarnowskiego oraz w parku na Żelaznej Wodzie. Samo w sobie nie pozwoliło to jednak posunąć śledztwa do przodu. Na właściwy trop policjantów skierowało kilka poszlak.
Po pierwsze na znalezionych częściach ciała były przylepione kawałki pudełek tekturowych z papierosów „Płaskie” i „Sport”. I było tych kawałków bardzo dużo, tak jakby do mordu doszło w jakimś sklepie czy magazynie.
Policyjny pies „Echo” podczas poszukiwań kolejnych części ciała ofiary z Parku Kilińskiego. Na zdjęciu fragment okładki tygodnika „Dajny Detektyw”, który szeroko opisywał sprawę lwowskiego morderstwa.
Po drugie, posterunkowy Sobolewski z pierwszego komisariatu widział jak w sobotę 3 lutego około północy kioskarz Hieronim Cybulski – inwalida wojenny prowadzący interes pod Parkiem Kilińskiego – wprowadził do swojej budy jakąś kobietę, z którą się tam zamknął. Policjanci ustalili, że: Cybulski w kiosku mieszkał, a często w ostatnich trzech latach, odkąd nie żył ze swą żoną Józefą, sprowadzał do kiosku prostytutki.
Nie byłoby w tym jeszcze nic dziwnego (ani gorszącego dla policjantów, którzy nie takie rzeczy w życiu widzieli), gdyby nie fakt, że Cybulski właśnie wystawił na sprzedaż damski płaszcz i jeszcze na dodatek żywo interesował się śledztwem.
Sielankowa sceneria Parku Kilińskiego skrywała ohydną zbrodnię…
Policjanci postanowili złożyć mu wizytę w kiosku pod parkiem. Wewnątrz natrafili na istne pobojowisko. „Gazeta Lwowska” z 9 lutego pisała:
Cała podłoga zaśmiecona, skąpana była krwią. W kątach znajdowały się skrwawione szmaty i strzępy ubioru damskiego. Wśród rupieci na podłodze znaleziono kilka palców rąk. Pod ladą stał cebrzyk z wodą, a wewnątrz jelita, kawałki mięsa i kości oraz skóra z głowy. Na półce w teczce znajdowała się głowa zmasakrowana tak, że żadnych rysów twarzy nie można było rozpoznać. Na stole leżały narzędzia mordu: ręczna piłka, siekiera i nóż, którym zbrodniarz w chwili przybycia policji krajał słoninę.
Na widok nieproszonych gości Cybulski zbladł i dopiero po chwili nieskładnie wydukał, w kierunku jednego posterunkowego, którego znał osobiście: Panowie do mnie… ja przecież nic nie zrobiłem… to była prostytutka… Kioskarz szybko jednak się opanował i na komisariacie zaczął referować dość składną, choć nie do końca sensowną historię.
A tak wyglądał zbrodniarz i jego kiosk. Zdjęcie pochodzi z „Ilustrowanego Kuryera Codziennego”, który informował całą Polskę o tym co wydarzyło się we Lwowie.
Utrzymywał, że w ostatnią sobotę spotkał na ulicy Halickiej młodą dziewczynę i nawiązał z nią zaskakująco szybką znajomość. Spacerowali jakiś czas po mieście, a że doskonale znajdowali wspólny język, toteż zaprowadził w końcu kobietę do swojego kiosku, gdzie wespół zabrali się do obalania butelki wódki. „Gazeta Lwowska” z 8 lutego relacjonowała:
Dalsze szczegóły podaje bardzo niejasno, mówi, że dziewczyna usiłowała pozbawić się życia jakąś trucizną. Po wypiciu trucizny dziewczyna ciężko zachorowała i leżała w budce przez sobotę i niedzielę. W niedzielę umarła. Cybulski zeznaje dalej, że bojąc się odpowiedzialności przystąpił do poćwiartowania zwłok dziewczyny.
Sądowa komisja podczas wizji lokalnej na wzgórzach przy ul. Zielonej. Zdjęcie z tygodnika „Światowid”.
Każdy laik potrafi stwierdzić, że niewinni ludzie nie ćwiartują zwłok. Sam Cybulski po dłuższym przesłuchaniu też zaczął się motać w zeznaniach. W końcu przyznał, że udusił kobietę w pijackim szale, a następnie poćwiartował jej zwłoki. Podawał też drugą wersję, według której otruł denatkę cyjankiem (rzeczywiście znaleziono tę truciznę w kiosku). Kawałki ciała rozrzucił z pomocą swojego znajomego, bezrobotnego kamieniarza Michała Kołodzieja. Zapewniał go, że kupił końskie mięso, które mu się zepsuło.
To końskie mięso było w rzeczywistości ciałem 41-letniej prostytutki Emilii Szeffówny. Nikt za nią nie tęsknił – nie tylko kupczyła własnym ciałem, ale też trudniła się paserstwem i ogółem należała ponoć do najgorszego typu dziewczyn ulicznych.
Emilia Szeffówna, czyli ofiara krwawej zbrodni.
Klienci 44-letniego kioskarza Cybulskiego zaczęli teraz opowiadać policji, że od dawna podejrzewali, iż coś jest z nim nie w porządku. Podobno zdradzał zdegenerowane krwiożercze instynkty. Obdzierał zdechłe psy ze skóry, a widok krwi wprawiał go w dziwny stan. Mówiono, że do kiosku nie tylko spraszał prostytutki, ale też organizował z ich udziałem wyuzdane orgie. Szeptano, że już wcześniej ulicznice znikały bez śladu po wizytach u kioskarza. Może to ich ciałami podkładał w piecyku, w którym znaleziono nadpalone buty Szeffówny?
Proces odbył się w trybie doraźnym – pierwszą rozprawę wyznaczono na 27 lutego. Zgodnie z przepisami w takim trybie mógł zapaść tylko jeden wyrok skazujący: śmierć. Wpierw należało jednak określić poczytalność oskarżonego. Najpierw zrobiono mu typowe w takich sytuacjach badanie roentgonologizne, aby określić czy jego mózg nie wykazuje anormalności.
Już 27 lutego Cybulski stanął przed sądem. Dzisiaj takie tempo byłoby zupełnie nie do pomyślenia…
Lekarze ze Szpitala Powszechnego we Lwowie niczego takiego nie stwierdzili. Także psychiatrzy orzekli w swoim raporcie, że Cybulskiego należy uznać za poczytalnego. Zarazem lwowskie sfery prawnicze oraz prasa jeszcze przed procesem uznały kioskarza za typ skrajnie cynicznego mordercy. Na dowód przytaczano ostatecznie zrekonstruowany akt zabójstwa:
Zręcznie wsypał Scheffównie truciznę cjankali do szklanki z wódką, czego Scheffówna nie zauważyła. (…) Trącił swoją szklanką o szklankę Scheffówny, zawierającą truciznę, mówiąc z całym cynizmem (…): „Na zdrowie”. Po pokrajaniu zwłok, Cybulski przez kilka godzin przy częściach zwłok spał, a zbudziwszy się handlował przez cały dzień.
Proces trwał zaledwie dwa dni i 28 lutego sąd wydał wyrok. Uwzględnił okoliczności łagodzące (częściową niepoczytalność, mimo że nie wynikała ona z badań psychiatrycznych) i skazał Cybulskiego na dożywotnie więzienie, zamiast kary śmierci. Jeśli „rzeźnik z Lwowa” nie zginął za kratami – a gazety nic o tym nie wiedziały – wyszedł na wolność już po niespełna sześciu latach, podczas kampanii wrześniowej. Kto wie ile jeszcze prostytutek mogło paść jego ofiarą…